Podróż życia- Cz.II
Nasz pierwszy spacer był magiczny. Czułam się jakbym znalazła się w innym świecie. Choć każdy mówił, że to nie jest prawdziwa Irlandia ( były tam upały jakich na tym kontynencie się nie spotyka). A ja czułam się jak w zielonej krainie.
Moje oczy nie mogły napatrzeć się na tak cudowne krajobrazy. Domy oblepione kamieniami przypominające mini zamki, niskie płoty otulone różami lub bluszczami i góry gdzie nie sięgnąć wzrokiem góry!
To miejsce skradło moje serce. Chciałam stać i napawać się widokiem. Nic się nie liczyło, tylko to miejsce i ten czas, który wprawiał w osłupienie. Moje myśli były ukojone. To miejsce jest moje- myślałam. Pełne inspiracji, miłych ludzi i wspaniałych miejsc.
Spoglądając na zdjęcia czuję jak się tam przenoszę. Zamykam oczy i widzę kręte uliczki, pola pełne owiec, góry i zielone płoty. Od pierwszego dnia stąpając po tej ziemi czułam się jak dziecko, które małymi krokami odkrywa świat. To cudowne przepełniać się radością z każdego napotkanego miejsca, chwil mijających za szybko.
Większość czasu spędziłam na wsi, wśród dzieci i pól pełnych zwierząt. Zamykając oczy widzę okno w pokoju (w którym wraz z siostra piłyśmy kawę z wesoła gromadą), przepełniało się zielenią, w czasie deszczu przyglądałam się jak krople deszczu barwią ja na intensywniejszy kolor. Niby nic a piękne, nawet jeśli opady oznaczały siedzenie w domu.
To pierwsze miejsce, które wam pokazuje mam jeszcze kilka. Choć minął już długi czas od mojej podróży żal było mi wracać do niej myślami. Tęskniłam za tymi krętymi drogami, krainą która łączyła ze sobą góry z mazurami ( ciągle tak się śmiałam), wszystko co piękne było na wyciągniecie ręki. Każdy dzień tam był jak przekręcanie stron fantastycznej książki, która tak fascynuje i wciąga czytelnika, iż każdego dnia próbujesz czytać mniej żeby się za szybko nie skończyła...
Kasia.
P.S. Niebawem kolejne magiczne miejsce! :)
Komentarze
Prześlij komentarz